www.forum143.fora.pl

Bushi

Przemku,

Bardzo ładny model. W ogóle, modele z "Camelem", czy to Lotusy, czy potem Tyrrelle, Benettony czy Williamsy prezentowały się wszystkie bardzo ładnie. Tu, w tym Tyrrellu, szczególnie fajne jest zestawienie kolorów. Model piękne wykonany.

Jeana Alesiego pamiętam z lat 90-tych, kiedy wraz z Bergerem jeździł razem w jednym teamie, najpierw w Ferrari, potem w Benettonie. Jean i Gerhard tworzyli przez kilka lat parę przyjaciół i kierowców, którzy wzajemnie się uzupełniali i współpracowali. Pamiętam taki obrazek, jak na pit-line przed treningiem obaj siedzieli obok siebie na asfalcie pod ścianą garażu i zaśmiewali się z czegoś do łez. Takiego Jeana, uśmiechniętego i sympatycznego, mam zawsze przed oczami.

Swoją drogą widzieliście małżonkę Jeana? Warto... Ale to inny temat. Smile

Świetny, ciekawy post. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

petrzask

Bushi

Czekałem na ciąg dalszy i nie zawiodłem się.
Zgadzam się z Twoją opinią, że Alesi to bardzo dobry, utalentowany kierowca, który nie mógł zaprezentować pełni umiejętności poprzez takie a nie inne wybory.

Pokazany na zdjęciach model Fujimi to jeden z najpiękniejszych modeli Ferrari 412, jakie wyprodukowano. To prawdziwa perełka. Gratuluję, chciałbym go mieć w swojej kolekcji.

petrzask

Większość z nas zna zapewne powiedzenie że "mężczyzn ocenia się nie po tym jak zaczynają ale po tym jak kończą",ewentualnie nawet (jak śpiewa Artur Andrus) po tym jak nie zaczęli wcale. Wydaje mi się jednak że czasem te niedoceniane przez ogół początki są równie ciekawe jak końce i tak też było w przypadku Nigela Mansella. Większość fanów F1 pamięta przecież wąsatego angola z czasów kiedy biało-niebiesko-żółtym Williamsem wygrywał wszystko jak leci walcząc o Mistrzostwa z największymi tuzami tego sportu, ale już mniej wie jakie były początki jego kariery. I to dziś chciałbym przypomnieć na zasadzie zwyczajowego dodatku do prezentowanego modelu.
Nigel Ernest James Mansell urodził się 8 sierpnia 1953 w Upton-upon-Severn ale większość swego życia spędził na wyspie Man. Nie pochodził ze specjalnie bogatej rodziny więc początki jego kariery były dość trudne. Pomysł na bycie kierowcą wyścigowym nie podobał się zresztą za bardzo dla jego ojca inżyniera, dlatego młody Nigel musiał liczyć przede wszystkim na siebie i swoje pieniądze. A zaczęło się jak zwykle od kartingu, z którego nastąpił przeskok do popularnej wtedy Formuły Ford. W swoim pierwszym, niepełnym sezonie młody Mansell wygrał 6 z 9 wyścigów w których wystąpił co dawało wielkie nadzieje na przyszłość. Istotnie, w następnym roku 1977 wygrał 33 z 42wyścigów w jakich brał udział i został Mistrzem Wielkiej Brytanii. Udało się to zdobyć pomimo poważnego urazu po wypadku na Brands Hatch i lekarskiego zakazu ścigania przez 6miesięcy który to krewki anglik zlekceważył. Rok 1978 był pierwszym w którym Nigel utrzymywał się tylko z wyścigów rezygnując z posady inżyniera lotnictwa. Nie miał już praktycznie majątku bowiem wszystko co się dało sprzedał żeby finansować starty w formule Ford a więc wszystko zostało postawione na jedną kartę. Początki w Formule 3 były trudne za sprawą zawodnego auta wyposażonego w mało konkurencyjny silnik Triumpha ale styl jazdy Nigela został zauważony. W sezonie było już lepsze auto, pierwsze zwycięstwo i 8 miejsce na koniec sezonu Brytyjskich Mistrzostwa F3 a było by lepiej gdyby nie kolejny wypadek zakończony pękniętym kręgiem. Po raz kolejny styl jazdy Mansella wpadł w oko menadżerom wyższych serii a zwłaszcza Colina Chapmanna z Lotusa który zaprosił Nigela na testy po których (pomimo jazdy na silnych środkach przeciwbólowych po wypadku w F3) ten został kierowcą testowym w sezonie 1980 (obok zatrudnionych do wyścigów Andrettiego i de Angleisa). W tym roku też nastąpił debiut naszego bohatera w F1 gdzie podczas Grand Prix Austrii pokazał swoje zdeterminowanie z którego później był tak sławny. Otóż w Lotusie chwile przed startem doszło do poważnego wycieku do kokpitu. Nigel nie odpuścił, wystartował siedząc w kałuży benzyny (wg innych źródeł oleju) co zakończyło się poważnym odparzeniem...pośladków. Następny wyścig w Holandii zakończył się defektem hamulców a do ostatniego GP Włoch na Imoli nie zakwalifikował się przez wypadek na treningach. Na nadchodzący rok 1981 Nigel dostał już normalny angaż na pełen sezon dzięki wsparciu Colina Chapmanna który wierzył w wielki talent swojego podopiecznego. Auto które było do dyspozycji było słabe-pochodziło ze zeszłego sezonu i jak na Lotusa było bardzo zachowawcze. Pomimo tego Mansell błysnął zajmując 3 miejsce w skądinąd niechlubnym z powodu wypadków z udziałem mechaników GP Belgii które było jego 5 wyścigiem w sezonie a 7 w ogóle.(skrót wyścigu : https://www.youtube.com/watch?v=qdbHDG36RHY ). Niestety następca modelu 81, awangardowy typ 88 był nie udany ale pomimo tego Nigel zdobył jeszcze 6miejsce w Hiszpanii i 4w USA co przełożyło się na 8pkt i 14miejce w klasyfikacji. Utwierdziło to Chapmanna a także starego-nowego sponsora Lotusa firmę John Player Special że w mieszkańca wyspy Man warto inwestować. Kolejne 3 sezony Mansell spędził więc w Lotusie zdobywając nowe doświadczenia i małe sukcesy jak pierwsze Pole Position czy prowadzenia wyścigów co być może kiedyś uda mi się opisać jeśli nabędę stosowne modele. Jeszcze dalszy od dziś opisanych wydarzeń czas spędzony w Williamsie to materiał na jeszcze inną opowieść którą zresztą usłyszeliście już z pióra (klawiatury) Bushiego a więc nie warto dublować tego co zostało już zrobione i to w najlepszy z możliwych sposobów.
Nigel Mansell na każdym etapie swojej kariery był wyjątkowym kierowcą-zadziornym twardym wojownikiem który nigdy nie odpuszczał. W kontaktach z ludźmi zaś był normalnym, znanym z ciętego jęzora gościem którego wąsata powierzchowność wzmagała wrażenie obcowania ze „swoim chłopem”. Trudno go było nie lubić niczym jowialnego sypiącego kawałami wujka z rodzinnej imprezy. Obecnie takich kierowców już nie ma, zalew nastolatków i wymuskanych gwiazdorów którzy pomimo niewątpliwego talentu pasują bardziej do boysbandu niż królowej sportów motorowych odrzuca mnie od współczesnej F1 dlatego też dziękuję Bogu i Rodzicom że dane mi było żyć wczasach kiedy na torach królowali prawdziwi Mistrzowie jak Prost, Senna czy Mansell właśnie...
Na koniec jeszcze parę słów o samochodzie. Lotus 81 o czym pisałem to nie była zbyt udana konstrukcja. Jednak dla mnie bardzo podoba się jego sylwetka, zwłaszcza z sezonu 1981 (jak w modelu) z dużym przednim skrzydłem. Także malowanie Essex jest bardzo ładne, pamiętam je dobrze z kultowej książki Niny Lengyel ale też z katalogu Bburago gdzie był prezentowany model w tych kolorach o którym bardzo marzyłem jako dzieciak. Tak więc model Lotusa 81 gdy tylko się pojawił w ofercie Sparka to musiał zagościć w zbiorze, w pewnym sensie w wieku 43lat zrealizowałem dawne marzenie 10latka...
224. Lotus 81-Cosworth Nigel Mansell 3rd Belgium Grand Prix 1981 (Spark 1:43)

Bushi

Bardzo fajny model jednego z moich ulubionych kierowców. Lotusa 81 bardziej znałem z wersji z 80 roku, bez przedniego spojlera, ale ten z 1981 ze spojlerem jest ładniejszy. Spojlera poczatkowo nie używano, gdyż bez niego bolid miał lepsze osiągi (był szybszy), ale potem, po wprowadzeniu innowacji do konstrukcji Collin Chapman uznał również niezbędność wprowadzenia przedniego spojlera.

To o tyle "kultowy" bolid, że debiutował na nim Nigel, zastępując legendę Formuły 1, Andrettiego. W Nigelu znalazł godnego zastępcę. Nigel był w poprzednim sezonie kierowcą testowym Lotusa.

Sam bolid Lotus 81 był w sezonie 1981 dla teamu Lotus w pewnym sensie koniecznością. Był mało innowacyjną konstrukcją, gdyż Lotus nie mógł wprowadzić do użytkowania bolidu, który został specjalnie przygotowany na sezon 1981, czyli Lotusa 88. To był bolid, na którym w sezonie 1981 mieli jeździć kierowcy Lotusa. Lotus 88 był innowacyjny i niesamowity - między innymi miał specjalny system podwójnego podwozia, dzięki czemu szybciej i lepiej wchodził w zakręty. Ale FIA uznała, że bolid Lotus 88 i jego rozwiązania są sprzeczne z przepisami. Bolid nie mógł jeździć w sezonie 1981 i dlatego Chapman musiał sięgnąć po konstrukcję z poprzedniego roku, Lotusa 81 w wersji B - to ten właśnie, którego model Przemek prezentuje (potem również Lotusa 87). Pomimo, że Lotus 81B był mało konkurencyjny dla Williamsów, Brabhamów czy McLarenów, kierowcy Lotusa, Mansell i de Angelis wyciskali z tej kostrukcji, co mogli, a że byłi dobrymi kierowcami, zdobyli 22 punkty (w tym jedyne podium właśnie Mansella na prezentowanym bolidzie w GP Belgii - w tym wyścigu drugi z kierowców Lotusa, de Angelis, zajął 5 miejsce i też zdobył punkty) i zajęli 7 miejsce w końcowej klasyfikacji.

Przemek napisał: "w pewnym sensie w wieku 43 lat zrealizowałem dawne marzenie 10latka...". To piękne. Czasem czuję, że w moim przypadku właśnie kolekcjonowanie modeli to w pewnym sensie realizacja dziecięcych marzeń... Miło czytać, że masz model, który "miałeś w głowie" od lat. Poza tym - ciekawie napisany post i fajne zdjęcia.

petrzask

Witam Kolegów. Moja ostatnia prezentacja traktowała o dobrych początkach i jeszcze lepszym końcu kariery Nigela Mansella, dziś zaś zapraszam na krótką opowieść o tym jak po wielkich nadziejach z niższych rangą formuł rzeczywistość w F1 nie okazała się tak różowa. Naszym bohaterem będzie dziś niejaki Bruno Giacommeli. Czy coś wam mówi to nazwisko? Bushiemu, Fogartemu na pewno. Kraeuterowi, może. Innym chyba raczej nie a przecież na początku wszystko wskazywało że będzie inaczej. Urodzony w 1952r. Bruno od początku rokował na kierowcę wielkiego formatu. Po początkach w kartingu i małych formułach przesiadł się do bolidów F3 w których od początku brylował. Dość powiedzieć że w 1976 wygrał najbardziej prestiżowe Mistrzostwa Wielkiej Brytanii a także równie prestiżowy wyścig w Monaco poprzedzający zawody F1. Po tym przyszedł czas na ostatni wtedy przedsionek F1 czyli Formułę 2. I tu również przyszedł sukces, Bruno już w pierwszym sezonie zostaje Mistrzem. Naturalną koleją rzeczy stały się w tym momencie starty w F1 a o utalentowanego Włocha zaczęły zabiegać najlepsze teamy. Dzięki wsparci Marlboro Giacomelli już 1977 zadebiutował w Mclarenie podczas swojego domowego GP którego nie ukończył a w 1978 wystartował w 5 wyścigach z których najlepsze było GP Wielkiej Brytanii zakończone 8 miejscem. Początki w F1 jak widzicie zostały zrobione a Bruno wiedziony być może narodowym patriotyzmem zdecydował się porzucić Mc Larena i związał się z Alfa Romeo. Sezon 1979 był bardzo słaby bowiem Alfa 177 była nie udana a jej następca 179 choć niezły to jednak trapiły go problemy wieku dziecięcego. 17 miejsce w GP Francji wielkiej chwały nie przyniosło, zawsze to jednak lepsze niż nie ukończone pozostałe 3 wyścigi w jakich wziął udział.
Rok 1980 to już pełny cykl startów dla Alfy jak i dla Giacomelliego. Model 179 w barwach Marlboro prezentuje się świetnie i jest całkiem szybki, ale wciąż brakuje niezawodności. Najlepszym tego przykładem jest GP USA na Watkin Glen gdzie Bruno zdobywa Pole Position, przez dużą część wyścigu prowadzi ale defekt pojazdu pozbawia go pewnego zwycięstwa. Tak to już jest- jakiś Giuseppe czegoś nie dokręcił i wygrana przeszła koło nosa. W pozostałych wyścigach nie było lepiej, właściwie w każdym 179 z takich czy innych powodów się psuła ale w Argentynie i Holandii były 5 miejsca co dało 4punkty na koniec sezonu. Sezon 1981 był w kratkę, 179ka raz jechała raz się psuł ale czasem się udawało- w GP Kanady było nawet podium a no koniec udało się uciułać 7punktów. I to był najlepszy wynik Bruna w F1 bo w 1982 były już tylko 2 punkty w ostatnim sezonie 1983 spędzonym w kiepskim zespole Tolemana trafił się już tylko jeden punkcik. Po tym wszystkim zniechęcony Giacomelli odszedł z F1. Bez większych sukcesów przez parę lat jeździł w ETCC i WEC (najlepsze miejsce w Le Mans: ósme) oraz Cart (najlepsze miejsce:piąte) a w 1990r próbował jeszcze powrócić do F1 z beznadziejnym zespołem Life ale nie udało mu się zakwalifikować do startu w dwóch GP na których się pojawił. I na tym się właściwie zakończyła kariera niegdyś młodego obiecującego zawodnika który choć w opinii wielu miał być włoskim mistrzem świata to skończył w zapomnieniu bez większych godnych zapamiętania sukcesów.
226. Alfa Romeo 179 Bruno Giacomelli GP USA 1980 (Spark 1:43)

Kraeuter

Młody, zdolny, dali mu szansę i legendarny bank o ponad 200-letniej, nieposzlakowanej opinii - Barings... upadł.
Młody, zdolny, znalazł swoją szansę, tu trochę ukradł (program DriveSpace - pamiętacie?), ówdzie też złamał nieco prawo (praktyki kartelowe, zapłacił), ale... jest Microsoft.
Zuckenberg...

Kubica lubił sobie pojeździć... gdziekolwiek i z kimkolwiek. Do dziś pamiętam, jak z niego szydzono, że nie wiadomo po co ściga się z fryzjerami... i los dał się skusić.

Rodzi się niewielu takich, których los (Bóg?) obdarzył talentem, czasem wielkim talentem. A potem: zwrot w życiorysie: błąd, brak cierpliwości, zaangażowania, wiary w sukces, zlekceważenie szansy, być może tej jedynej i... już.
Życie. Splot przypadków, ale i bezwolności lub działania ludzi - rozsądnego i głupiego.

PS. Jakoś tak refleksyjnie mi się napisało. Ale warto czasem się na chwilę zatrzymać i podumać. Petrzask - dzięki.

zagato

Nareszcie model z oryginalną reklamą a nie kodem kreskowym.

petrzask

Witam kolegów. Przerwy w moich prezentacjach robią się coraz dłuższe, bo jak pisałem w innym miejscu obecne ceny modeli 1:43 w połączeniu z brakiem jakichkolwiek podwyżek wynagrodzenia od 11lat powodują że moje zakupy robią się coraz rzadsze.
Dziś przyszła jednak pora na prezentację kolejnego modelu z mojego zbiorku którym jest samochód Formuły 1 co prawda kultowej marki, ale jak zwykle u mnie z gatunku tych co okupywały raczej drugą połowę starting gridu. Ale może zacznijmy po kolei...
Druga połowa lat 70ych to był ciężki okres dla jednaj z stajni tamtych czasów- McLarena. Po wielkich sukcesach wywalczonych pod dowództwem Teddyego Meyera przez Fittipaldiego i Hunta biało czerwone bolidy coraz rzadziej meldowały się na podium a oprócz coraz mniejszej motywacji schodzących z firmamentu mistrzów duże znacznie miał fakt ich przestarzałej na tle Lotusa (i innych konkurencyjnych konstrukcji wykorzystujących tzw. efekt przyziemny).
Sytuację tą miał zmienić przygotowany na sezon 1979 nowy model o nazwie M28 ale ten okazał się niestety kompletnie nieudany i już po 9wyścigach został zastąpiony przez M29 (również konstrukcji Gordona Coppucka). Nie był to niestety wieki krok naprzód-postępów w szybkości jak nie było tak nie było a nowemu McLarenowi udało się zdobyć zaledwie dwa punkty przez dosiadającego go doświadczonego Johna Watsona (drugi kierowca Patrick Tambay nie punktował w tym czasie sezonu). W nadchodzącym sezonie 1980r Tambay został zastąpiony przez młodziutkiego Alaina Prosta ale niewiele to dało. M29 mimo prac rozwojowych był konstrukcją niezbyt udaną a jej możliwości pozwalały bardzo dobrym skądinąd zawodnikom jedynie na kwalifikację w okolicy środka prostej startowej i przy pomyślnych wiatrach ( i pechu konkurentów) dojechanie w punktach ale poza pudłem. Sezon 1980 McLaren zakończył 12 punktami (6zdobyte przez Watsona i 5 przez Prosta w tym 1 punkt wywalczony został przez inny model M30) co było oczywiście grubo poniżej oczekiwań. Skutkowało to nie tylko nową konstrukcją ale przede wszystkim zmianą władzy w zespole którą dzięki naciskom głównego sponsora -koncernu Phillip Morris przejął Ron Dennis co stanowi już inną historię w dodatku bardzo "ładnie i dokładnie" opisywaną przez Bushiego (http://www.forum143.fora.pl/formula-1-2-3,32/formula-1-lata-90-te,579-165.html).
227. McLaren M29-Cosowrth Alain Prost 6th Argentinian Grand Prix 1980 (Spark 1:43)

Bushi

Przemku, doskonale opisałeś "klimat" dotyczący M29.

Przy tym piękny model, w klasycznym malowaniu. Szczere gratulacje.

Jako ciekawostkę podam, iż poprzednik prezentowanego M29, czyli M28 miał nieformalny przydomek "upiorny" lub "upiór". Możecie sobie wyobrazić, dlaczego - nie ze względu na wygląd, ale na właściwości jezdne. M29 był wersją rozwojową M28 i Gordon Coppuck zrobił, co mógł, żeby bolid był lepszy. Ale w krótkim czasie z próżnego i Salomon nie naleje, a konstrukcja była już w momencie projektu przestarzała o 2-3 lata, a to w Formule 1 cała epoka... Bolid więc był taki, jak opisał Przemek. Nie dorównywał doskonałym konstrukcjom z czoła stawki. I pomyśleć, że kilka lat wcześniej James Hunt na McLarenie M23 zdobył mistrzostwo świata (1976)... team McLaren szedł na dno bez widoków na poprawę. Po wprowadzeniu M29 w 1979 roku Patrick Tambay w ogóle sobie z nim nie radził. Nie dość, że samochód był wolny, był jeszcze trudny w prowadzeniu. W 1980 roku zastąpił go Prost i dokonywał cudów, dojeżdżając do mety. Team McLaren był bezradny. Próbował wprowadzać zmiany i kolejne wersje M29, potem zbudowano nowy bolid, McLaren M30, na którym w części sezonu 1980 jeździł Prost. Celem M30 był rozwój aerodynamiki i efektu przyziemnego. Ale Prost rozbił ten bolid w kwalifikacjach do GP USA 1980 i musiano wrócić do przestarzałego McLarena M29. Nie zdołano też przygotować nowej konstrukcji na sezon 1981 nie tyle ze względu na czas, co na brak funduszy, które pochłonęły prace nad M30 i team McLaren był zmuszony wrócić do modelu M29. To była prawdziwa tragedia. I gdyby nie połączenie się z zespołem Rona Dennisa "Projekt 4" Formuły 2, być może byłby to początek końca teamu McLaren. Ale Ron poprowadził McLarena do nowych sukcesów - opracowano nową, rewelacyjną konstrukcję McLarena MP 4 (MP4/1), który był bazą dla fantastycznych bolidów w latach następnych, tj. MP 4/2, 4/2B, 4/2C na których Lauda i Prost zdobywali mistrzostwa świata aż do najlepszego bolidu w historii Formuły 1 - niedościgłego McLarena MP4/4 z 1988 na którym po nieprawdopodobnej walce Senna pokonał Prosta. Jak to historia lubi być przewrotna...

Dziękuję, Przemku, za przypomnienie tego ciekawego bolidu z "mrocznego" okresu Mclarena.

Zmartwiło mnie w Twoim poście to, co piszesz o rzadszych zakupach - z całego serca życzę Ci znaczącego wzrostu wynagrodzenia tak, abyś mógł realizować się w zbieraniu modeli. Kiedy człowiek chociaż w części spełnia się w tym, co lubi, świat staje się weselszy, łatwiej o uśmiech i pogodę ducha. A i my wszyscy byśmy też mieli radość, oglądając ciekawe bolidy. Bo Twoje wybory niezwykłych i ciekawych bolidów z bardziej mrocznych okresów niektórych teamów, kiedy jeździły w drugiej części stawki doskonale uzupełniają moje tematy, gdzie piszę zwykle o pierwszej części stawki i zwycięzcach. W pewien sposób uzupełniamy się, dlatego czekam na Twoje wpisy i cieszę się nimi.

petrzask

Po długiej przerwie czas na nowy wpis w temacie moich modeli F1. Na stronie 5 tego wątku prezentowałem modele bolidów F1 teamu Arrows z lat 1999-2002: A20,A21,A23 ale bez A22 sezonu 2001 którego nie posiadam puki co z w zbiorze. Dziś jako uzupełnienie tamtych prezentacji proponuję ciekawy model bolidu A21 z roku 2000 ale w reklamowym oklejeniu z sezonu 2001. Tak wyglądający samochód nie startował już w wyścigach Grand Prix ale pełnił funkcję showcara a więc był wystawiany na wystawach i targach, brał u dział w eventach oraz być może w testach (na co jednak źródeł nie znalazłem. Może milczący Bushi coś ciekawego by dopowiedział w tej kwestii?).
230. Arrows A21-Asiatech Jos Verstappen Showcar Season 2001 (Minichamps 1:43)

Pablo13

petrzask

Pablo13

petrzask

Witam Kolegów

Jak być może zauważyliście przerwy w moich prezentacjach robią się coraz dłuższe, jednak wciąż się nie poddaje i nie wywieszam ostatecznej białej flagi dla skali 1:43.

Zastanawiałem się jaki model by tu wybrać na tą okazję jesiennego powrotu i stanęło na miniaturze bolidu Formuły 1 którego oryginał jak to zwykle u mnie bywa nie osiągnął żadnych sukcesów a wręcz przeciwnie-okupywał koniec pól startowych.

Zanim jednak przejdziemy do samego pojazdu wypadło by napisać coś niecoś o jego konstruktorze czyli teamie AGS (pełna nazwa to Automobiles Gonfaronnaises Sportives) . Jej założyciel Henri Julien w młodości pracował w Garage de l'Avenir w miejscowości Gonfaron, natomiast w wolnym czasie zbudował jednomiejscowy samochód wyścigowy nazwany przez siebie JH1, wyposażony w zmodyfikowany silnik Simca o pojemności 500 cm³. Tym autkiem w 1950 roku zaczął sam ścigać się w lokalnych wyścigach. Później Julien zbudował jeszcze kolejny samochód z silnikiem BMW o pojemności 500 cm³, a w 1957 roku samochód Formuły Junior z umieszczonym z przodu silnikiem Panhard 0,85 l.

W 1960 roku Henri Julien zaprzestał budowy własnych samochodów i kupił samochód F3 konstrukcji Alpine. Z powodu braku funduszy przestał się nim jednak ścigać w 1965 roku. Dzięki utworzeniu w 1968 roku nowej popularnej serii wyścigowej Julien powrócił do budowy samochodów i założył Automobiles Gonfaronnaises Sportives (AGS), współpracując od początku z konstruktorem Christianem Vanderplaynem, który w 1960 roku był u niego praktykantem . W 1971 roku ta nowa seria ta zmieniła nazwę na Formułę Renault a samochody AGS starowały w niej ze zmiennym szczęściem choć nie wygrywały wyścigów. Następnie Julien projektował bolidy Formuły 3 i Formuły Renault, jednak AGS wciąż nie odnosił znaczących godnych odnotowania sukcesów.

W 1978 AGS wystawił model JH15 z silnikiem BMW w stanowiącej przedsionek F1 a obecnie nieco zapomnianej Formule 2, ale początkowo rezultaty też były słabe. Karta odwróciłą się w 1980 kiedy to roku kierowca zespołu Richard Dallest wygrał wyścigi w Pau i Zandvoort. W sezonie 1982 nowymi kierowcami zostali Phpillppe Streiff i Pascal Fabre z których lepsze wyniki osiągnął ten pierwszy, dwukrotnie zdobywając drugie miejsce i finalnie kończąc sezon na szóstym miejscu. W 1983 roku zespół stracił wsparcie swoich głównych sponsorów ale pieniądze wniesione przez pay drivera Fulvio Ballabio pozwoliły na dalsze funkcjonowanie teamu, a Philippe Streiff zajął czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej. Streiff został w zespole także w sezonie 1984, odnosząc pierwsze zwycięstwo dla AGS w Formule 2, na torze Brands Hatch. Po powstaniu zastępujcej F2 nowej Formuły 3000, sprawdzony duet Streiff i AGS ścigali się takżew tej serii, ale bez specjanych sukcesów po czym podjęto decyzję o skoku na najgłębszą wodę czyli do Formuły 1.

Nowy bolid, konstrukcji Christiana Vanderplayna został nazwany JH21 i powstał metodą nieco chałupniczą. Do jego budowy wykorzystano bowiem używany monocoque zakupiony z zlikwidowanego teamu Renault który pochodził ze ścigającego się trzy sezony wcześniej modelu RE40 o numerze podwozia 031. Tak powstałą gospodarczym sposobem konstrukcję napędzał włoski turbodoładowany silnik Motori Moderni V6 a sponsorem jej startów został meksykański producent jeansów El Carro. Prace i prowadzone przez Didiera Pironiego testy JH21 przeciągnęły się jednak na tyle że debiut nowego bolidu odbył się dopiero pod koniec sezonu 1986 podczas Grand Prix Włoch na Monzy a jego kierowcą został Ivan Capelli. Jak można się spodziewać pojazd ten nie zachwycał swoimi osiągami także z powodu znacznie niższej niż u konkurencji mocy silnika i odpadł z wyścigu po 31 okrążeniach po defekcie opony Pirelli. W tym sezonie AGS zdecydował się wystawić swoje auto do jeszcze jednego wyścigu: GP Portugalii na Estoril. Tam poszło jeszcze gorzej bowiem skrzynia biegów popsuła się już po 6 okrążaniach. I na tym wyścigowa historia ASG JH21 się kończy, ale sam pojazd istnieje do dziś i jest wystawiany w jednym z muzeów.

Jak się potoczyły dalsze losy teamu AGS? Bez większych sukcesów startował w F1 do początku lat 90ych po czym przekształcił się na istniejącą do dziś szkołę jazdy sportowej. Być może kiedyś uda mi się do tej historii powrócić, oczywiście jeśli ktoś wyda stosowne miniatury a ja zdecyduję się na ich zakup.
242. AGS JH21C-Motori Moderni Italian Grand Prix 1986 (Spark 1:43)